Istraživanje je pokazalo da su djevojčice sa poremećajem pažnje – hiperaktivnošću (ADHD – Attention deficit hyperactivity disorder) sklone gojaznosti. Od 1000 djece koja su učestvovalu u studiji, djevojčice sa poremećajem hiperaktivnosti imaju dva puta veće šanse za gojaznost u djetinjstvu ili ranoj zrelosti u odnosu na djevojčice bez ovog poremećaja.
Abnormalnosti u mozgu i nekoliko bioloških mehanizama mogu dovesti do poremećaja u ishrani. Djevojke sa hiperaktivnim poremećajem teže kontrolišu ishranu jer nemaju kontrolu impulsa, pa se često dešava da pretjeraju sa obrokom.
Iako na prvi pogled hiperaktivnost i poremećaj pažnje nemaju šanse da uslove gojaznost, zbog prekomjerne fizičke aktivnosti djece, to kod djevojčica nije slučaj.
Dječaci sa hiperaktivnim poremećajem nemaju sklonost ka gojaznosti. Iako je ovaj poremećaj dvostruko prisutniji kod dječaka nego kod djevojčica, istraživanje pokazuje da hiperaktivnost dječaka dovodi do smanjivanja kalorija i različitih obrazaca ishrane.
Istraživači se slažu u konstantaciji da hiperaktivni poremećaj nije isti kod dječaka i kod djevojčica. Djevojčice više internalizuju svoje ponašanje, a manje ga eksternalizuju, dok je kod dječaka obrnuto, piše Krstarica.com.
Prema studiji, od 8% do 16% djece školskog uzrasta ima hiperaktivni poremećaj. Takva djeca u školi često imaju problem sa pažnjom i fokusiranjem, imaju težu kontrolu ponašanja, a često i ometaju drugu djecu.
Prethodna istraživanja pokazala su da djeca sa hiperaktivnim poremećajem imaju veću kilažu od proshečne. Stopa opšte gojaznosti je u stalnom porastu poslhednje tri decenije, pa ova studija pokazuje samo jednu od mogućnosti boljeg razumuhevanja uzroka gojaznosti.
Za potrebe studije pregledana je dokumentacija ranijeg istraživanja sa 336 odraslih osoba sa hiperaktivnim poremećajem i 600 bez ove dijagnoze, rođenih između 1976. i 1982. godine. Prema dokumentaciji iz 2010. godine, 42% žena sa hiperaktivnim poremećajem bilo je gojazno u poređenju sa manje od 20% žena bez ovog poremećaja, i to posluhe više od 20 godina.
Studija ukazuje na to da lhekari moraju biti svjesni povezanosti između hiperaktivnog poremećaja i gojaznosti, ali to bi trebalo da se shvati kao mogućnost. Smatra se da ne treba stvarati paniku povodom gojaznosti i hiperaktivnosti djece. Hiperaktivni poremećaj nije kazna zbog koje slijedi gojaznost, već samo opcija koje svi moraju biti svjesni.
Na kraju se navodi da je hiperaktivni poremećaj sastavni dio života i da ga je u djetinjstvu imao veliki broj naučnika, umjetnika i glumaca (Albert Ajnštajn, Tomas Edison, Bil Gejts, Mocart, Vinsent van Gog, Tom Kruz i mnogi drugi).
Hiperaktivni poremećaj nije, dakle, bolest koja zahtijeva psihijatrijsko liječenje, ali na takvu djecu treba obratiti pažnju na vrijeme i preduzeti odgovarajuće mjere.
